Έχοντας περάσει οκτώ μήνες περιμένοντας να μπω στο ιδιόκτητο δίκτυο της Forthnet, ώστε να έχω κανονικό 2play, και έχοντας στείλει δεκάδες mail, έχοντας μιλήσει άπειρες φορές στο τηλέφωνο με ανθρώπους που δεν ήξεραν την τύφλα τους, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου με την HOL.
Αφού πρώτα βέβαια, είχα καταντήσει περίγελος της γειτονιάς, καθώς ΟΛΑ τα σπίτια τριγύρω μου είχαν internet με ταχύτητες 15Mbps, ενώ εγώ ακόμα ήμουν κολλημένος στο 1Mbps.
Ακόμα και η γιαγιά στο απέναντι αυθαίρετο, κατέβαζε ολημερίς από το YouTube με 800Kb/s. Άσε που κάθε φορά που περνούσα μπροστά από το σπίτι της, μου πέταγε χλευαστικά: “Να σου κάψω ένα ντιβιντί με το τελευταίο του Λαζόπουλου; Το κατέβασα από το Γιουτούμπ”
Αποφάσισα λοιπόν να βάλω το 2play της HOL, που εκτός των κλασικών έδινε ΚΑΙ ένα επιπλέον - δωρεάν- νούμερο τηλεφώνου που ξεκινά από 213. Έβαλα την υπογραφή μου στην αίτηση χωρίς δισταγμό και έστειλα το ρημαδο-fax.
Μετά αρχίσανε οι ομορφιές.

Μια ωραία πρωία μου φέρανε τον router. Ανοίγω το κουτί με περιέργεια να δω με τι σαβούρα με είχανε φορτώσει αυτήν την φορά και τι να δω;
Router της Intracom!!!!
Εφιαλτικές αναμνήσεις από ελαττωματικά netmod, τα οποία επέστρεφα το ένα μετά το άλλο στον ΟΤΕ, ορμήσανε καταπάνω μου. Ενστικτωδώς, το άφησα αμέσως κάτω και έτρεξα στο μπάνιο να πλύνω τα χέρια μου με βούρτσα και καυτό νερό.
Φόρεσα γάντια, επέστρεψα και έκανα τις συνδέσεις όπως έλεγε το manual.
Την επόμενη μέρα το πρωί κόπηκε το τηλέφωνο. Και παρέμεινε έτσι για 3 μέρες.
Στο ενδιάμεσο όμως, είχα την ευτυχία να δω τον router να συγχρονίζει στα 14Mbps και να κατεβάζω με ταχύτητες από 700Kb/s ~ 1,2Mb/s.
Όταν ενεργοποιήθηκε το τηλέφωνο και μετά τα δέοντα (πείραγμα ρυθμίσεων, απανωτά reset, αλλαγή καλωδίων κλπ) παγιώθηκε η εξής κατάσταση.
Ενώ το κεντρικό τηλέφωνο (από 210) λειτουργούσε σχεδόν κανονικά, με την δεύτερη τηλεφωνική γραμμή (από 213) δεν μπορούσες ουσιαστικά να πάρεις τηλέφωνο, καθώς η ποιότητα της γραμμής ήταν άθλια. Όταν με καλούσε κάποιος δεν υπήρχε πρόβλημα. Μόνο όταν έπαιρνα είχα πρόβλημα.
Τώρα αυτό, δεν είναι λίγο ύποπτο;
Μέτα από ώρες νέων πειραματισμών και δοκιμών κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για να δουλέψει σωστά η δεύτερη τηλεφωνική γραμμή, χρειαζόταν να καπνίζω έχοντας ταυτοχρόνως υψωμένο το δεξί μου πόδι σε γωνία 37,875 μοιρών σε σχέση με το έδαφος.
Α, και να φυσάει τραμουντάνας. (επίσης αν ο Άρης βρίσκεται στο Σκορπιό βελτιώνεται η ποιότητα της γραμμής)
Νιώθοντας λίγο σαν περιστέρι του Skinner αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω.
Μια δεύτερη αναθεώρηση των πειραματικών δεδομένων, κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι υπήρχε και κάποιο πρόβλημα σε μια από τις υποδοχές τηλεφώνου του router. (Netfaster το όνομα αυτού - βρε σα δε ντρέπεστε)
Και τώρα; Τι να κάνω; Να καλέσω την τεχνική υποστήριξη και να προσπαθήσω να τους πείσω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον router (τρώγοντας βέβαια τουλάχιστον μια ώρα στο τηλέφωνο), ή να αρχίσω να παίρνω δελτίο ανέμων για την περίπτωση που θα ήθελα να τηλεφωνήσω;
Ακολουθώντας μια τρελή παρόρμηση της στιγμής, που είχα να νιώσω από την εποχή του κολλήματος μου με το 32 κόκκινο, πόνταρα τα ρέστα μου στην τεχνική υποστήριξη.
Όταν κατάφερα επιτέλους να μιλήσω με μια κοπέλα στο τεχνικό τμήμα, και αφού της εξήγησα το πρόβλημα, με ρώτησε με μια ένρινη συναχωμένη φωνή:
"Τι έκδοση των Windows έχετε;"
"Εμμμ, δεν έχω Windows." της απάντησα με θρασύτητα.
"Γιατί;;" με ρώτησε έκπληκτη, λες και ήρθα από τον Άρη που βρισκόταν στο Σκορπιό.
Εκείνη την στιγμή, για κάποιον μυστήριο λόγο, θυμήθηκα ότι λίγο πριν από τις εκλογές, είχα απαντήσει σε τηλεφωνική δημοσκόπηση στην οποία η τελευταία ερώτηση στον μακρύ κατάλογο ερωτήσεων ήταν η εξής:
"Πόσο συχνά πηγαίνετε στην εκκλησία; α) μια φορά την εβδομάδα β) μια φορά τον μήνα γ) μια φορά τον χρόνο;"
"Ποτέ." απάντησα.
"Ποτέ;;;;!!!!! Μα δεν μπορεί.”
“Τι δεν μπορεί, πλάκα μας κάνεις;”
“Και τώρα εγώ τι να γράψω, δεν έχω τέτοια επιλογή στις απαντήσεις.”
“Χέστηκα.” είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Όπως ακριβώς έκανα και τώρα.
Την ώρα που έμπαινα στο site της ΕΜΥ για να πάρω δελτίο ανέμων, συνειδητοποίησα ότι τελικά τρία πράγματα είναι θεσμοί στην Ελλάδα:
Η εκκλησία, η Intracom και η Microsoft.
Βοήθειά μας.

Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει ποτέ ότι, αν κάτι μου την σπάει περισσότερο από το να αγοράζω ελαττωματικά προϊόντα, είναι η διαδικασία η οποία απαιτείται για να επιστρέψεις το ελαττωματικό προϊόν. Διαδικασία η οποία συνήθως περιλαμβάνει αδιέξοδες συζητήσεις με νέο-προσληφθέντες πωλητές, οι οποίοι χρειάζονται manual για να χρησιμοποιήσουν ακόμα και οδοντογλυφίδα. (πρέπει να είναι προαπαιτούμενο προσόν στις προσλήψεις σε καταστήματα με προϊόντα τεχνολογίας.)
Ακόμα βλέπω εφιάλτες με τον πωλητή στο Πλαίσιο, ο οποίος μόλις του έδωσα το καταφανώς ελαττωματικό Qtek 9090 (650 ευρώ πριν 3 χρόνια παρακαλώ!), που ο ίδιος μου είχε πουλήσει την προηγούμενη μέρα, είπε: “Α, καλέ, κι άλλο από δαύτα. Το έκτο που μας φέρνουν πίσω σε μια βδομάδα. Δυστυχώς δεν μπορώ να το αλλάξω, δεν έχετε φέρει την συσκευασία.”
Έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλη μου την ευγένεια και την διπλωματία ώστε να καταφέρω να τον πείσω ότι αν δεν μου δίνανε άλλο Qtek, όντως θα έτρωγα όλα τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τα κουλουράκια, θα έπινα όλο τον καφέ και θα σνίφαρα όλη την άχνη ζάχαρη από το τραπεζάκι στην είσοδο και μετά θα ξέρναγα μεγαλειωδώς πάνω στις τηλεοράσεις, τα Laptop, τις ψηφιακές μηχανές και τα pc.

Τελικά μου άλλαξαν το Qtek, αλλά για όλο τον επόμενο μήνα δεν το χρησιμοποίησα καθώς από το σοκ επικοινωνούσα με τον έξω κόσμο μόνο μέσω mail, IM και chat.
Την μεθεπόμενη της πρωτοχρονιάς λοιπόν, με το MacBook (και την πλήρη συσκευασία του φυσικά) στο χέρι και ένα σακβουαγιάζ με όλα τα απαραίτητα στον ώμο (φυλλάδια και νόμους με τα δικαιώματα του καταναλωτή, δεύτερη μπαταρία για το κινητό, κράκερς, δυο μπανάνες, μπουκαλάκι με νερό, μια αλλαξιά ρούχα, χτένα, οδοντόβουρτσα – αυτά για την περίπτωση που καταλήγαμε στο αυτόφωρο) ξεκίνησα αποφασισμένος να γυρίσω πίσω είτε με ένα καινούργιο MacBook, είτε με μώλωπες, εκδορές και καταδίκη για εξύβριση και βιαιοπραγία.
Την στιγμή που περνούσα την είσοδο του καταστήματος, τίποτα δεν προδίκαζε τον επερχόμενο θρίαμβό μου. Μα τίποτα.
“Αγόρασα αυτό το MacBook προχθές και δεν δουλεύει. Είναι ελαττωματικού” πέταξα με σκληρό ύφος στον πρώτο άτυχο πωλητή που βρέθηκε μπροστά μου.
“Να το πάτε στον τεχνικό μας να το ελέγξει” μου απάντησε γρήγορα και την κοπάνησε φοβισμένος προς άγνωστη κατεύθυνση.
“Για φέρτο εδώ να το δούμε” μου είπε ο τεχνικός αφού του εξήγησα το πρόβλημα που παρουσίαζε το Mac.
“Ναι, μάλιστα, ανοίγει, ας το αφήσουμε λίγο να φορτίσει....ναι, όντως έχει ένα Χ η μπαταρία,...για περίμενε να βγάλω το ρεύμα....
(“μην με προδώσεις τώρα ρημάδι” σκέφτομαι...)
ΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΠΠΠΠΠΠΠ!!! (μαυρίλα)
“Μάλιστα, και πότε το αγόρασες αυτό; Προχθές; Τι 'ναι αυτά, πολύ σπάσιμο! Λοιπόν, πήγαινε πάνω να σου δώσουν καινούριο. Θα τους πάρω εγώ τηλέφωνο να τους ειδοποιήσω.”
Κατευθύνθηκα προς τις σκάλες αποσβολωμένος. Τι, αυτό ήταν; Που είναι οι αμφιβολίες, οι επιθετικές ερωτήσεις, τα υπονοούμενα ότι πρόκειται για δικό μου λάθος, η προσεκτική εξέταση της συσκευασίας για το αν λείπει έστω και το σελοτέιπ, οι φωνές, οι απειλές, το ντράβαλο ρε παιδί μου;
Βγαίνοντας από το Public, κρατώντας σφιχτά το καινούριο μου Mac, δεν μπορούσα παρά να νιώθω αισιοδοξία για τον καινούριο χρόνο, για τις αλλαγές που αρχίζουν σιγά σιγά να συμβαίνουν, για ένα μέλλον όπου όλα στην Ελλάδα θα λειτουργούν όπως και στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.
Αυτό, μέχρι την στιγμή που διασχίζοντας το φανάρι στο Σύνταγμα, με γρήγορο βήμα όπως μας μάθανε στο σχολείο, ο Σταμάτης εμφανίστηκε πριν καλά καλά φτάσω στην μέση της διαδρομής. Την αμέσως επόμενη στιγμή ένιωσα ένα άγγιγμα στο πόδι μου από τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου του Ελληνάρα οδηγού, ο οποίος μαρσάριζε, κορνάριζε, έβριζε και κάπνιζε ταυτόχρονα. Βρε μπράβο multitasking, πρέπει να είναι Core Duo ο τύπος, σκέφτηκα, πριν γυρίσω προς το μέρος του.
Τελικά, πάλι καλά που πήρα το σακβουαγιάζ μαζί μου.

“Κακομοίρη...Αφού το θέλεις τόσο πολύ, γιατί δεν αγοράζεις ένα Mac;” ακούγεται μια γυναικεία φωνή πίσω από τον ώμο μου, την ώρα που τελειώνω την εγκατάσταση του Mac4Lin στο Ubuntu μου. Μα το Θεό γυναίκα, τόσο ελαφρύ περπάτημα πρέπει να είναι έγκλημα σκέφτομαι, αλλά δεν λέω τίποτα. Πάλι καλά που δεν πορνό-σερφάρω.
“Δεν θα 'σαι καλά βέβαια. Και proprietary software και να πληρώσω κιόλας; Άσε που το Ubuntu μου είναι 10 φορές καλύτερο από οποιοδήποτε OSX.”
“Ναι, καλά, για αυτό το σηματάκι της apple είναι παντού στον υπολογιστή σου. Άλλωστε έχω ακούσει ότι τα Mac έχουν και ανώτερο hardware.”
Να τα μας. Hardware, λέει. Που το ξέρει τώρα αυτή το hardware; Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα συζητάμε για γκόμενες πίνοντας μπύρες.
“Ναι, καλά, άσε μας τώρα. Έχει τίποτα να φάμε;”
“Θα σου φέρω λίγο μηλόπιτα που πάει και με τον υπολογιστή σου. Α, και που 'σαι, ο Νουσούρ απέναντι πουλάει κάτι μπλουζάκια Nautical 5 ευρώ το ένα. Άμα θες να σου πάρω δυο τρία.”
Βρε άι παράτα μας.
Όμως οι αμφιβολίες που με μαεστρία έχει σκορπίσει γύρω μου, έχουν βρει – δυστυχώς το ομολογώ- γόνιμο έδαφος. Άλλωστε και το OSX, Unix λειτουργικό δεν είναι; Ε, ναι και η Apple όντως φημίζεται για το hardware της. Σε Intel επεξεργαστές παίζει πια, και στο κάτω κάτω βάζω ότι θέλω. Ίσως και Ubuntu. Άσε που θέλω εδώ και καιρό να πειραματιστώ σε mixed environments με Linux, Mac και Windows clients.

Κάπως έτσι βρίσκομαι παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Public στο Σύνταγμα, που έχω μάθει ότι έχει stock από MacBook, με το μάτι να γυαλίζει από την προσμονή και την δυσφορία που μου προκαλεί ο αφιονισμένος κόσμος. “Λάθος μέρα βρήκα να 'ρθω” σκέφτομαι και ακόμα δεν έχω καν δει την ουρά στα ταμεία.
Μετά από μια σύντομη βαρετή συνομιλία με έναν πωλητή που δεν ξέρει την τύφλα του, τσιμπάω το MacBook (APPLE MACBOOK INTEL CORE 2 DUO 2.0GHZ 80GB WHITE) και υπενθυμίζω στον πωλητή με το χαμένο βλέμμα, το upgrade σε Leopard που προσφέρει (σχεδόν) δωρεάν η Apple, μιας και το συγκεκριμένο Mac έρχεται με προεγκατεστημένο το Tiger. (που είναι η προηγούμενη έκδοση του λειτουργικού OSX.)
“Α, ναι, χα, παραλίγο να το ξεχάσω. Ελάτε να σας γράψω στην λίστα.” μου λέει.
Λίστα; “Ποια λίστα; Δώσε το cd να φεύγουμε.” απαντάω ελαφρώς επιθετικά.
“Α, χα, ξέρετε, η Rainbow, δεν έχει stock, περιμένουμε και εμείς να μας τα στείλουν.”
“Ωχ” βογκάω εσωτερικώς, καθώς η λέξη Rainbow είναι συνδεδεμένη στην μνήμη μου με μπινελίκια από αγανακτισμένους χρήστες Mac και το site http://www.wewantapplegreece.com/.
Επίσης είναι συνδεδεμένη με τον Ritchie Blackmore και μπινελίκια από απογοητευμένους κιθαρίστες.
“Καλά, καλά, βάλε με στην λίστα.” Το αφιονισμένο πλήθος αρχίζει και με φοβίζει οπότε λέω να την κοπανήσω. Αφού πρώτα στηθώ μισή ώρα στην ουρά για να σκάσω 1100 ευρώ. Να πάρει, δεν υπάρχουν ταμεία για VIP πελάτες; Ολόκληρο Mac αγόρασα. (έστω και τον πιο φτηνό που υπάρχει).
Την επόμενη μέρα το βράδυ (ανήμερα πρωτοχρονιάς, έτσι για να μας πάει καλά ο χρόνος) αποσυνδέω το MacBook από το ρεύμα που το είχα βάλει να φορτίζει όλη μέρα, (αλήθεια, πολύ cool το τροφοδοτικό με τον μαγνήτη...) αράζω μπροστά στο τζάκι στο σαλόνι και πατάω το power button.
Αμ δε. Μμμμ, πως διάολο πατιέται αυτό το κουμπί; Έτσι, μήπως έτσι, να δοκιμάσω κάποιο άλλο δάκτυλο,... τι να κάνω; Λες να μην φόρτισε;
Τρέχω στο γραφείο και φέρνω το τροφοδοτικό. Το συνδέω, πατάω το power και...ναι! Το Tiger ξεκινάει, απλώς δεν είχε φορτίσει για κάποιο λόγο, μμμ, ωραίο, ναι, ναι, τι το θέλει ο Steve το τηλέφωνό μου, τέλος πάντων, α να και η κάμερα, κάτσε να πάρω φωτό την φάτσα μου.
Ωραία εικονιδιάκια. Αυτό εδώ τι είναι; Α, η μπαταρία. Συγνώμη, γιατί έχει ένα Χ πάνω της; Είναι άραγε φυσιολογικό; Για να ξεσυνδέσω το τροφοδοτικό να δω αν... ΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΠΠΠΠΠΠΠ!!! (μαυρίλα)
Μια ώρα αργότερα, το ιατρικό ανακοινωθέν διαβάζεται με κάθε επισημότητα στους παριστάμενους: Η μπαταρία του Mac είναι ελαττωματική και εμένα με περιμένει ένας εφιαλτικός χρόνος.