“Κακομοίρη...Αφού το θέλεις τόσο πολύ, γιατί δεν αγοράζεις ένα Mac;” ακούγεται μια γυναικεία φωνή πίσω από τον ώμο μου, την ώρα που τελειώνω την εγκατάσταση του Mac4Lin στο Ubuntu μου. Μα το Θεό γυναίκα, τόσο ελαφρύ περπάτημα πρέπει να είναι έγκλημα σκέφτομαι, αλλά δεν λέω τίποτα. Πάλι καλά που δεν πορνό-σερφάρω.
“Δεν θα 'σαι καλά βέβαια. Και proprietary software και να πληρώσω κιόλας; Άσε που το Ubuntu μου είναι 10 φορές καλύτερο από οποιοδήποτε OSX.”
“Ναι, καλά, για αυτό το σηματάκι της apple είναι παντού στον υπολογιστή σου. Άλλωστε έχω ακούσει ότι τα Mac έχουν και ανώτερο hardware.”
Να τα μας. Hardware, λέει. Που το ξέρει τώρα αυτή το hardware; Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα συζητάμε για γκόμενες πίνοντας μπύρες.
“Ναι, καλά, άσε μας τώρα. Έχει τίποτα να φάμε;”
“Θα σου φέρω λίγο μηλόπιτα που πάει και με τον υπολογιστή σου. Α, και που 'σαι, ο Νουσούρ απέναντι πουλάει κάτι μπλουζάκια Nautical 5 ευρώ το ένα. Άμα θες να σου πάρω δυο τρία.”
Βρε άι παράτα μας.
Όμως οι αμφιβολίες που με μαεστρία έχει σκορπίσει γύρω μου, έχουν βρει – δυστυχώς το ομολογώ- γόνιμο έδαφος. Άλλωστε και το OSX, Unix λειτουργικό δεν είναι; Ε, ναι και η Apple όντως φημίζεται για το hardware της. Σε Intel επεξεργαστές παίζει πια, και στο κάτω κάτω βάζω ότι θέλω. Ίσως και Ubuntu. Άσε που θέλω εδώ και καιρό να πειραματιστώ σε mixed environments με Linux, Mac και Windows clients.

Κάπως έτσι βρίσκομαι παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Public στο Σύνταγμα, που έχω μάθει ότι έχει stock από MacBook, με το μάτι να γυαλίζει από την προσμονή και την δυσφορία που μου προκαλεί ο αφιονισμένος κόσμος. “Λάθος μέρα βρήκα να 'ρθω” σκέφτομαι και ακόμα δεν έχω καν δει την ουρά στα ταμεία.
Μετά από μια σύντομη βαρετή συνομιλία με έναν πωλητή που δεν ξέρει την τύφλα του, τσιμπάω το MacBook (APPLE MACBOOK INTEL CORE 2 DUO 2.0GHZ 80GB WHITE) και υπενθυμίζω στον πωλητή με το χαμένο βλέμμα, το upgrade σε Leopard που προσφέρει (σχεδόν) δωρεάν η Apple, μιας και το συγκεκριμένο Mac έρχεται με προεγκατεστημένο το Tiger. (που είναι η προηγούμενη έκδοση του λειτουργικού OSX.)
“Α, ναι, χα, παραλίγο να το ξεχάσω. Ελάτε να σας γράψω στην λίστα.” μου λέει.
Λίστα; “Ποια λίστα; Δώσε το cd να φεύγουμε.” απαντάω ελαφρώς επιθετικά.
“Α, χα, ξέρετε, η Rainbow, δεν έχει stock, περιμένουμε και εμείς να μας τα στείλουν.”
“Ωχ” βογκάω εσωτερικώς, καθώς η λέξη Rainbow είναι συνδεδεμένη στην μνήμη μου με μπινελίκια από αγανακτισμένους χρήστες Mac και το site http://www.wewantapplegreece.com/.
Επίσης είναι συνδεδεμένη με τον Ritchie Blackmore και μπινελίκια από απογοητευμένους κιθαρίστες.
“Καλά, καλά, βάλε με στην λίστα.” Το αφιονισμένο πλήθος αρχίζει και με φοβίζει οπότε λέω να την κοπανήσω. Αφού πρώτα στηθώ μισή ώρα στην ουρά για να σκάσω 1100 ευρώ. Να πάρει, δεν υπάρχουν ταμεία για VIP πελάτες; Ολόκληρο Mac αγόρασα. (έστω και τον πιο φτηνό που υπάρχει).
Την επόμενη μέρα το βράδυ (ανήμερα πρωτοχρονιάς, έτσι για να μας πάει καλά ο χρόνος) αποσυνδέω το MacBook από το ρεύμα που το είχα βάλει να φορτίζει όλη μέρα, (αλήθεια, πολύ cool το τροφοδοτικό με τον μαγνήτη...) αράζω μπροστά στο τζάκι στο σαλόνι και πατάω το power button.
Αμ δε. Μμμμ, πως διάολο πατιέται αυτό το κουμπί; Έτσι, μήπως έτσι, να δοκιμάσω κάποιο άλλο δάκτυλο,... τι να κάνω; Λες να μην φόρτισε;
Τρέχω στο γραφείο και φέρνω το τροφοδοτικό. Το συνδέω, πατάω το power και...ναι! Το Tiger ξεκινάει, απλώς δεν είχε φορτίσει για κάποιο λόγο, μμμ, ωραίο, ναι, ναι, τι το θέλει ο Steve το τηλέφωνό μου, τέλος πάντων, α να και η κάμερα, κάτσε να πάρω φωτό την φάτσα μου.
Ωραία εικονιδιάκια. Αυτό εδώ τι είναι; Α, η μπαταρία. Συγνώμη, γιατί έχει ένα Χ πάνω της; Είναι άραγε φυσιολογικό; Για να ξεσυνδέσω το τροφοδοτικό να δω αν... ΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΠΠΠΠΠΠΠ!!! (μαυρίλα)
Μια ώρα αργότερα, το ιατρικό ανακοινωθέν διαβάζεται με κάθε επισημότητα στους παριστάμενους: Η μπαταρία του Mac είναι ελαττωματική και εμένα με περιμένει ένας εφιαλτικός χρόνος.